“ewan ko sayo” sabi ko nalang. Inaamin ko naman sa sarili ko na torpe ako. Ni hindi ko nga maamin sa babaeng mahal ko ang nararamdaman ko.
“walang mangyayari sayo kung palagi kang ganyan. My God, ang daming pagkakataon na ang sinayang mo.” Pangagaral naman sa akin ni Yohan isa din sa mga kaibigan ko.
“bakit ba kayo nangingialam. Eh sa hindi ko kaya, ano magagawa niyo?” medyo naiinis na ako sa kanila. PInapamukha talaga nila sa akin na TORPE ako. Kaibigan ko ba talaga sila? Imbis na suportahan ako, pinapangaralan pa ako.
Ako nga pala si Gabriel Montero, 4th year high school. Since first year palang, may crush na ako kay Veronica Chan. Classmate ko din siya since first year. Sa apat na taon naming pagiging classmate, naging close naman kami at tuluyan na akong nahulog sa kanya. Pero may malaki lang akong problema, yun ay yung pagiging TORPE ko. Hindi ko magawang umamin sa kanya. Natatakot kasi ako sa pwedeng mangyari. Paano nalang kung ireject niya ako. Busted na kagad, may chance pang masira pagkakaibigan namin. Double whammy pa.
“ui guys” Napalingon kami sa nagsalita. Si Veronica pala. Bigla naman akong kinabahan. Piling ko namumutla ako. Bago ito namang mga classmates ko kung makatingin sa akin.
“Veronica, dun ka na maupo sa tabi ni Gab, bakante naman yun” hirit ni Tricia. Ang ngiti, nakapangloloko. May nasesense akong hindi maganda dito ah.
“okay lang ba Gab?” tanong naman ni Joan. Nakangisi din ang loko.
“ah eh, sure.” Sabi ko nalang. Napakamot nalang ako sa ulo ko. Naupo na si Veronica sa tabi ko. Tapos narin naman kami kumain at kwentuhan nalang.
“Laro tayong game.” Sabi ni Yohan. Tumingin lang kami lahat sa kanya. Mga walo nga pala kami sa table.
“simple lang, ipapasa lang ng katabi mo yung sasabihin mo. Kahit ano pede, kahit, nakakahiya pa yan. Ang hindi magsabi, may parusa. Hindi lang basta parusa.” Pageexplain niya. Nyek ang Korny naman nun.
“ang korny naman” sabi ko.
“sige, pampalipas oras lang.” medyo nagulat ako sa sinabi ni Nica (nickname ni Veronica)
“sang-ayoba ang lahat?” tanong ni Joan. Tumango naman sila lahat. Wala na akong nagawa. Unang bumulong si Yohan. Pagkabulong niya natawa yung binulungan niya. Umikot na yung pagbulong. Nakarating na sa akin.
“ Mahal kita Veronica. Since first palang tayo, may gusto na ako sa iyo. Noon ko pa man gustong sabihin ito sa iyo pero hindi ko masabi. I Love you, nagmamahal Gab” pagkabulong nung katabi ko sa akin nun. Natigilan ako. Sabi ko na nga ba, may hindi magandang mangyayari. Tiningnan ko lang sina Joan ng masama. Nagsmirk lang sila.
“Ibulong mo na kay Nica, 5, 4, 3,…” biglang nagbilang si Tricia.
“oo na” shit, ibubulong ko ba sa kanya yun? Ano gagawin ko? Piling ko ang putla ko na. Para kasing kapag sinabi ko yun, parang umamin na rin ako sa kanya.
“teka lang, baka kasi hindi sabihin ni Gab so kapag hindi mo sinabi Gab, ang magiging dare mo ay aamin ka ngayon din sa taong mahal mo.” Sabi ni Joan. Mga leche kayo. Ganun din yun. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Buti nalang nagbell na. Save by the bell.
Dali dali akong tumayo at humarap sa kanila.
“Paano bay an, time na. Tara na sa room”nakangisi kong sabi. Naglakad na ako pabalik ng room, ramdam ko na ang mga itim na aura nila Yohan sa likod. Haha, magtiis kayo diyan. Hinding hindi niyo ako mapapaamin.
**dismissal time na**
Nagsilabasan na mga classmate namin, lumabas narin si Nica. May meeting kasi silang mga staffers. Naiwan akong mag-isa sa room. May tinatapos pa kasi ako. Pagkatapos ko, Tumayo na ako, napansin ko naiwan ni Nica notebook niya. Ewan ko ba. Kinuha ko at naupo ulit ako. Kumuha kao ng ballpen at nagsulat ako sa likod.
Nica, nung una palang kitang makita, tinamaan na ako sa iyo. May kakaiba na kagad akong naramdaman. Crush na kagad kita. Ang saya ko nga nung naging medyo close tayo. Lumipas ang mga school year, lalong lumalim ang pagtingin ko sa iyo. Napagtanto ko nalang isang araw na mahal na pala kita. Hindi ko maamin sa iyo kasi natatakot ako. Mukha kasing kaibigan lang ang tingin mo sa akin. So inisip ko siguro na hanggang friends lang tayo pero kahit ganun umaasa parin ako. Nakakatawa nga kasi, tuwing gabi, nag-aabang talaga ako ng shooting star para magwish n asana maging tayo. Nilalamok na nga ako nun. Lagi ko rin iniintay ang 11:11 sa oras para magwish ng ganun din. Ang wala kong kwenta noh. Naniniwala ako sa mga ganun. Pero kahit ano namang gawin ko, knug hindi talaga tayo para sa isa’t isa, hindi talaga. Pero kahit ganun, gusto ko lang malaman mo na mahal kita Nica.
Mahal kita hindi dahil kaibigan kita. Mahal kita…
Ewan ko ba kung bakit ko sinulat to. Siguro kasi gusting gusto ko na ilabas ang nararamdaman ko pero hindi ko masabi ng personal. Itatapon ko rin naman itong sinulat ko. Pipilasin ko na dapat ng may magsalita.
“Gab, anong sinusulat mo sa notebook ko?” napatingin ako. Si Nica. Shit, hindi ko alam ang gagawin ko. Nabitawan ko yung notebook at tumayo ako. Kinuha ko kagad yung bag ko at naglakad palapit sa pinto kung nasaan si Nica.
“ah eh, wala yun, natripan ko lang magdrawing.” Sabi ko. Palampas na dapat ako kaso humarang siya sa akin.
“hindi ako naniniwala sa iyo. Nakita kitang may sinusulat.” Sumingkit mga mata niya. Lalo akong kinabahan.
“ah sige, alis na ako.” Paalis na dapat ako ng pigilan niya ulit ako.
“antayin mo na ako, sabay na tayo umuwi. Kukunin ko lang yung notebook ko.” Sabi niya.
“ah eh.. kasi..” nauutal na ako. Ang puso ko piling ko mahuuhlog na anytime.
“sige na..” nagpout siya. Hindi nalang kao umimik. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Kinuha niya na ang notebook niya. Ito na, baka basahin niya. Tumalikod ako sa kanya. Ayokong makita ang reaksyon niya. Natatakot ako sa pedeng mangyari.
Ilang minute ding tahimik. Alam kong binabasa niya yung sinulat ko. Gusto kong tumakbo pero parang napako ang paa ko sa sahig. Ni hindi ko nga magawang igalaw ang kamay ko. Para akong istatwa.
“Gab..” sabi niya. Ito na nga ba sinasabi ko. Hindi niya ako mahal. Humarap ako sa kanya. Nakatingin lang siya sa akin.
“ah, kalimutan mo nalang yang nabasa mo. Huwag mo nalang intindihin yan. Alam ko namang kaibigan lang turing mo sa akin. Tara na uwi na tayo.” Yaya ko sa kanya. Tatalikod na dapat ako ng magsalita siya.
“I hate you Gab.” Hindi ako nakaimik. Ito na talaga ang sinasabi ko. Masisira lang pagkakaibigan naming ng dahil lang sa lecheng sulat ko.
“Nica..” hindi ko natuloy ang sasabihin ko.
Tumakbo siya palapit sa akin at niyakap ako. Nagulat ako sa ginawa niya. Hindi ko maintindihan. Ibig bang sabihin nito na…. Umiiyak siya. Bumitaw siya ng pagkakayakap sa akin at tinitigan ako.
“I hate you Gab. I hate you. Akala ko kaibigan lang ang tingin mo sa akin. Mahal din kita Gab. Since first year, gusto na kita. Hindi mo lang ba nahalata na ginawa ko talaga lahat para lang mapalapit sa iyo. Naiinis ako sa iyo kasi parang wala lang yung mga ginagawa ko sa iyo.” Hindi ko na siya pinatapos.
Niyakap ko siya ng mahigpit. Ang saya saya ko ngayon. Sobrang saya ko talaga. Mahal niya rin ako. Akala ko talaga na kaibigan lang ako para sa kanya.
“I love you Nica.” Sabi ko habang nakayakap parin.
“I love you too Gab.” Sagot niya. Ang sarap pakinggan sa tenga. Umalis na ako sa pagkakayakap.
Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya. Unti unti kong nilapit ang mukha ko sa kanya. I kissed her.
“will you be my girlfriend?” tanong ko sa kanya.
“hindi mo na ba ako liligawan?”
“kailangan pa ba yun?”
“uhhhm, hindi na.. yes, I will” sagot niya. Muli ay hinalikan ko siya.
